ENGLISH

17-05-2013

by Gerrit Van De Vijver

‘Roger Hodgson & Band, the voice of Supertramp’. Een affiche kan maar zo simpel zijn. De aanvragen voor concerten waren zo massaal dat de co-founder van Supertramp niet anders kon dan een wereldtour te beginnen. De officiële site beloofde ons de grootste hits in ‘z’n originele’ vorm. Wat we kregen was een subliem, zeer intiem optreden van één van de grootste singer-songwriters van zijn generatie. Hij bracht de hits van Supertramp, aangevuld met tracks uit z’n soloalbums. Aartsengel Roger, daalde neer in de prachtige, cosy tempel als het Cirque Royal is. Ik was een bevoorrechte getuige, samen met een mooie verzameling ‘50 tinten grijs’, aangevuld met enkele jongeren. Maar jong of oud, iedereen exalteerde. Net als het beruchte boek, liet dit concert niemand onberoerd.

Zodra ik wist dat Roger Hodgson naar België kwam maakte ik plaats in m’n agenda. Dit was een unieke gelegenheid en een must see! Je hebt singer-songwriters, virtuozen ( zie zijn 12 string guitar), performers en geniale zangers. Maar artiesten die AL deze gaven weten te combineren, neen, zo zijn er maar een handvol.

Voor deze tour trommelde hij oude schoolmakkers op, samen met een jonger , zeer veelzijdig talent. Band leden: Bryan Head : drums / vocal,  Aaron Mcdonald : saxofoon, keyboard, harmonica en backing vocals,  Kevin Adamson : keyboard, backing vocals, David J Carpenter:  bassgitaar, backing vocals.

Traditionele opener van deze tour is “Take the long way home”. Het brengt direct de sfeer er in, en geeft Roger de tijd om de zaal eens te monsteren. Na dit nummer werd aan de PA gevraagd of de zaalverlichting aan mocht, zodat hij de fans nog beter kon zien. Hij beloofde ons de songs van Supertramp, maar nog beter gebracht. “We’re older now, but now we are better!”

Direct spotte hij 2 kids van +- 6 à 7 jaar. “How cute! Do they know who i am?”  Ik weet niet of dit hem op het idee bracht , maar direct werd “School” boven gehaald, gevolgd door “In Jeopardy”. Het lijkt wel of de songs van Supetramp Roger beter afgaan, want bij de 1^e song van z’n solowerk “Lovers in the Wind” kwam de hulp van Aaron goed van pas.

Maar dit werd direct rechtgezet met “ Hide in your shell”  en “Sister Moonshine”. Tijdens dit nummer kwam die zalige glimlach steeds weer tevoorschijn. Tijd voor een eerste stoelendans bij  “Breakfast in America”. Oude knoken, ik dacht het niet! Het keyboardtempo is niet te volgen bij “Lady”, maar dan tot rust gebracht met “C’est le Bon”. Een 2^de stoelendans werd ingezet voor “The Logical Song”. Een rustpauze van 20 minuten werd door iedereen gewaardeerd. Ik durf geen schatting maken van de gemiddelde leeftijd ( 50 tinten grijs, weet u ) .

Het tempo werd direct de hoogte ingejaagd door “Child of Vision”, de symbiose van de 3 keyboardspelers is hierbij subliem! Je ziet bij dit nummer dat ze echt op elkaar ingespeeld zijn. Het rustige “Lord is it mine” werd opgedragen aan de 89-jarige Nathalie, die aanwezig was in de zaal. Dat Roger ouder wordt en meer en meer diepzinnige nummers schrijft zie je in de ballade “Death & a zoo”. Hij stelt je hier de vraag of je wilt kiezen tussen de dood of  levenslange opsluiting in kooi. De combinatie van arrangementen en zijn magistrale stem nagelen je vast in je zetel. Is er een overtreffende trap voor subliem?

De zaal kon even bekomen bij de nummers “If Everyone Was Listening” en “ Know Who You Are/ Awakening”. Bij dit laatste nummer zie je dat de split met Supertramp knaagt. “The older we get, the more we want to forgive”, sprak hij wijselijk.. Is dit een uitreikende hand naar Rick Davies? De klassiekers “Dreamer” en “Fool’s Overture” maakten het mooi af.

Iedereen recht voor de encore, waar er de medewerking was van het publiek voor “Two of Us” en “Give a Little Bit”. Maar de oudjes wilden meer, en Roger and band braken dan maar het circus af met “It’s raining again”. Ik verwachtte een stagedive, maar die kwam er gelukkig niet.

Als kind van de jaren 70 – 80 beseften we maar half hoe uniek, fenomenaal en weergaloos deze zanger was, en nog steeds blijkt te zijn. Roger Hodgson WAS Supertramp, punt. Voor u me een nostalgische bui verwijt, vraag eens na aan de bevoorrechten die er bij waren. Dit is muziek in z’n eenvoud. Geen tierlantijntjes, geen gemix noch bits en bytes. Een engelenstem die moeiteloos de toonladder bestormt met de meest verspreide octaven, begeleidt door pure instrumenten. En nog steeds dat heerlijke ongelimiteerd stembereik!

‘The breakfast in America tour’ brengt ons de soundtrack van ons leven. Nog een geluk dat de pensioenleeftijd geen item is voor dit fenomeen! 50 tinten grijs of niet!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: AJA concerts

Please note that translated quotes are often not Roger's exact words - this may be a rough translation and the article may contain some inaccuracies.

Roger Hodgson

Cirque Royal

Brussels, Belgium

05-17-2013

by Gerrit Van De Vijver

Roger Hodgson & Band, the Voice of Supertramp. A poster can only be so simple. Applause for the concert was so massive that the co-founder of Supertramp had no choice but to start. A tour poster promised us the biggest hits in their 'original' form. What we got was a sublime, very intimate performance of one of the greatest singer-songwriters of his generation. He brought his hits of Supertramp, plus tracks from his solo albums.  Roger the Archangel descended into the beautiful, cozy temple as the Cirque Royal is.  I was a privileged witness, together with some young and old people.  But young or old, this concert one unmatched.

As soon as I knew Roger Hodgson was coming to Belgium, I made room in my schedule. This was a unique opportunity and a must see! You have a songwriter, virtuoso (see his 12 string guitar), performer, and brilliant singer.  He manages to combine these gifts, and there are only a handful of artists that do this.  For this tour, Roger has younger, very versatile talent.  Band members: Bryan Head: drums, Aaron Macdonald: saxophone, keyboards, harmonica, and backing vocals,  Kevin Adamson: keyboards, backing vocals, David J Carpenter:  bass guitar, backing vocals. 

Traditional opener of this tour is "Take the Long Way Home." It brings directly into the atmosphere.  After this song, Hodgson requested the house lights so that he could see the fans.  Immediately he spotted two kids of 6 or 7 years old. "How cute!  Do they know who I am?" he said.  I do not know if this gave him the idea, but "School" immediately came next followed by "In Jeopardy."  It seems like the songs of Roger sound even better today.   The first song from his solo work "Lovers in the Wind" came and then "Hide in your Shell" and "Sister Moonshine."  During this song, that always blissful smile reappeared.  Time for "Breakfast in America," which was followed by "Lady" and "C'est le Bon." After "The Logical Song" there was an intermission of 20 minutes.

The pace was immediately moving by "Child of Vision."   The picture of the three keyboard players here is sublime! You look at them and they are really attune.  The quiet "Lord is it Mine" was dedicated to the 89-year-old Nathalie, who was present in the audience with her son. Roger's ballad "Death and a Zoo" was performed and he suggests if you were an animal and had a choice of death or life in a cage, which would you choose?  The combination of sounds and his magical voice had the audience nailed down in their seats.  Is there a superlative for sublime?

The room was mesmerized from the songs "If Everyone was Listening" and "Know Who You Are / The Awakening."  "The older we get, the more we want to forgive," Roger said wisely while referring to The Awakening.  Is this an issuing hand to Rick Davies?  The classics "Dreamer" and "Fool's Overture" were excellent.

Everyone was treated to an encore, where there was "Two of Us" and "Give a Little Bit."  But the people wanted more, and Roger and band broke out with "It's Raining Again."  I was expecting a stage dive, but that never materialized, fortunately.

As a child of the 70s and half of 80s, I realized how unique, phenomenal, and unprecedented is this singer.  Roger Hodgson WAS Supertramp.  Before you reproach me as having a nostalgic mood, ask about it to the privileged who were there.  This is music in its simplicity.  No frills and no gimmicks.  Just an angelic voice that effortlessly scales the storm with the most widespread octaves, accompanied by pure instruments.  Hodgson still has that wonderful unlimited vocal range! "The Breakfast in America Tour" brings us the soundtrack of our lives. Fortunate phenomenon! 


For original article: musiczine.net