Roger Hodgson is de voormalige zanger van Supertramp, maar eigenlijk zou die toevoeging overbodig moeten zijn (net zoals je bij Sting ook niet ‘de voormalige Police-zanger’ schrijft). De inmiddels 65-jarige Brit was niet alleen de zanger van de meeste, populairste en beste songs van Supertramp, hij schreef ze ook allemaal. Begin juli trad hij op tijdens het festival Parkcity Live in Heerlen en woensdag was het al maanden uitverkochte Amsterdamse Koninklijke Theater Carré de perfecte locatie voor zijn show.

De eerste keer dat ondergetekende Roger Hodgson live zag, zal ik nooit vergeten. Het was 2 juni 1998 en hij trad solo op in de kleine zaal van De Oosterpoort in Groningen, waar hooguit 80-100 liefhebbers aanwezig waren. Ik zat op de eerste rij en slechts twee meter van het podium. Hodgson speelde op verzoek gewoon wat men wilde horen. Hij had van tevoren gezegd dat graag te willen doen, met als enige restrictie dat hij de song zelf had (mee)geschreven. En dus kwamen (voor mij) obscure albumtracks voorbij, waarbij hij af en toe moest vragen in welke toonsoort hij moest spelen of hoe de tekst ook alweer begon. Het was een erg intiem optreden, alsof hij in je woonkamer speelde!

In de afgelopen jaren heb ik Hodgson meerdere keren gezien. De ene keer solo, dan als duo (met saxofonist), dan met uitgebreide band en zelfs met groot (Pools) symfonieorkest. En iedere keer was het een feest der herkenning, met als enige minpuntje dat het erop leek dat hij iedere keer vrijwel dezelfde setlist aanhield. Voorafgaand aan het Carré-concert bekeek ik de speellijst van de afgelopen maanden en ook die waren vrijwel identiek, misschien ook omdat dit vrijwel allemaal openluchtoptredens waren. Hoe zou dat woensdagavond zijn?

Terug in Amsterdam
Roger Hodgsons Musik verbVoordat hij een noot gespeeld heeft, krijgt Hodgson al een staande ovatie van het publiek. Take The Long Way Home is de toepasselijke opener van het concert, met Hodgson achter zijn keyboard, waarna hij vertelt dat hij erg blij is om na zeventien jaar terug in Amsterdam te zijn (hij speelde in 2000 echter in de oude zaal van de Melkweg, red.) en dat hij allemaal songs zal spelen die veel voor hem betekenen én voor veel mensen die van zijn muziek houden. Als tweede song wordt School gespeeld, een van de vele songs waarbij Roger de akoestische gitaar bespeelt. En eerlijk is eerlijk: het klinkt eigenlijk precies zoals je het nummer kent van Supertramps live-album Paris.

De meest in het oog (en vooral oor) springende muzikant in de uitstekende band is multi-instrumentalist Aaron MacDonald, die zo’n beetje alles bespeelt waarop geblazen wordt: mondharmonica, diverse saxofoons, blokfluit, klarinet, melodica. Daarnaast speelt hij toetsen en percussie én zingt hij zowel de meeste achtergrondvocalen als de duetpartijen met Hodgson. De andere bandleden zijn Kevin Adamson op keyboards en backing vocals, Bryan Head op drums en David J. Carpenter op basgitaar.

Hodgson gaat opnieuw achter zijn keyboard zitten en speelt het eerste van zijn niet-Supertramp-nummers, In Jeopardy (van zijn album In The Eye Of The Storm). Hij vertelt na dit nummer dat hij erg blij is met de vele reacties die hij krijgt op Facebook en vooral het gastenboek op zijn website. Enkele songs die hij vanavond speelt, zijn via deze media als verzoek ingediend. Lovers In The Wind (van datzelfde soloalbum) is daar de eerste van. Zijn deze twee songs niet zo bekend bij degenen die zijn solocarrière niet zo goed kennen, als hij Breakfast In America inzet gaat echt het spreekwoordelijke dak eraf!

De enige echte stem van Supertramp
 De tweede set volgt na een klein half uur pauze en bevat onder meer Had A Dream (Sleeping With The Enemy) – waarin Hodgson ineens elektrische gitaar speelt – en een prachtige uitvoering van Even In The Quietest Moments. If Everyone Was Listening, een van die mooie Supertramp ballads wordt gevolgd door waarschijnlijk een van ‘s mans populairste composities: Dreamer. Hij sluit de tweede set af met een opnieuw indrukwekkende uitvoering van een van zijn klassiekers, Fool’s Overture. Hodgson vertelt voordat het lied begint dat dit oorspronkelijk drie verschillende songs waren die hij maar niet kon afkrijgen, waarna hij besloot ze samen te voegen. Het concert eindigt met drie toegiften: allereerst het mooie liefdesliedje Two Of Us en uiteraard de grote hits Give A Little Bit en It’s Raining Again, waarbij vrijwel iedereen gaat staan en meezingen.

Hoewel van tevoren in Carré was aangekondigd dat het concert om tien uur afgelopen zou zijn, is dit in de praktijk drie kwartier later. Kortom: het concert duurt ongeveer twee uur en een kwartier. Roger Hodgson bewijst vanavond opnieuw dat hij de enige echte stem van Supertramp is. Hij is de hele avond uitstekend bij stem en heeft op 65-jarige leeftijd nog niets van zijn energie verloren. En wat de setlist betreft: deze was toch echt anders dan tijdens de voorgaande concerten.

Roger Hodgson in Koninklijk Theater Carré
Gezien op woensdag 2 september 2015
Foto’s: Bert Treep
 

Roger Hodgson is the former lead singer of Supertramp, but that addition might actually be superfluous (just as with Sting, not written as "the former Police singer"). The now 65-year-old Briton was not only the singer of most popular and best songs of Supertramp, he wrote them all. In early July he performed at the festival in Park City Live Heerlen and Wednesday it was already sold out for months in Amsterdam; Royal Theatre Carré is the perfect location for his show.

The first time the undersigned saw Roger Hodgson live, I will never forget. It was June 2, 1998 and he performed solo in the small hall of the Oosterpoort in Groningen, where only about 80-100 lovers were present. I sat in the front row and just two meters from the stage. Hodgson had requested just what they wanted to hear. He had previously said that they would like to do, with the only restriction that he had the song itself (co) wrote. And so came (to me) obscure album tracks over which he occasionally had to ask what key he was playing or how the text began again. It was a very intimate act, as if he was playing in your living room!

In recent years I have seen Hodgson several times. One time solo, then as a duo (with saxophonist), then with big band and even large (Polish) symphony. And every time it was a feast of recognition, with the only downside that it appeared almost the same setlist every time. Prior to the Carré concert I watched the play list of recent months and that were almost identical, perhaps because these were almost all outdoor performances. How would it be on Wednesday?

Back in Amsterdam
Before he played a note, Hodgson got a standing ovation from the audience. Take The Long Way Home is an applicable opener of the concert, with Hodgson behind his keyboard, and then he says that he is very happy to be back in Amsterdam after seventeen years (however, he played in 2000 in the old room of the Milky Way, ed.) and he will play all songs that mean a lot for him and for many people who love his music. The second song is played School, one of the many songs that Roger plays the acoustic guitar. And let's be honest: it sounds exactly like you know the song on Supertramp's live Paris album.

The most eye (and ear) catching musician in the excellent band, multi-instrumentalist Aaron MacDonald who plays almost everything which is blown: harmonica, various saxophones, flute, clarinet, melodica. He also plays keyboards and percussion and sings background vocals as well most of the duet parts with Hodgson. The other band members are Kevin Adamson on keyboards and backing vocals, Bryan Head on drums and David J. Carpenter on bass.

Hodgson will again sit behind his keyboard and plays the first of his non-Supertramp songs, In Jeopardy (from his album In The Eye Of The Storm). He says after this song he is very happy with the feedback he gets on Facebook and especially the guestbook on his website. Some songs he plays tonight, through this media submitted as requested. Lovers In The Wind (from the same solo album) is the first of them. These two songs are unknown to those not so familiar with his solo career, with Breakfast In America the proverbial roof is blown off!

The only real voice of Supertramp
 The second set follows after half an hour break and includes Had A Dream (Sleeping With The Enemy) - where Hodgson is suddenly playing electric guitar - and a splendid performance of Even In The Quietest Moments. If Everyone Was Listening, one of those beautiful ballads is followed by probably one of man's most popular compositions: Dreamer. He closes the second set with a re-impressive performance of one of his classics, Fool's Overture. Hodgson says before the song starts that were originally three different songs that he just could not get finished, and he decided to join them. The concert ends with three encores: first, the beautiful love song Two Of Us, and of course the big hits Give A Little Bit and It's Raining Again, with virtually everyone standing and singing along.

Although in advance, it was announced the concert in Carré would be finished at ten past, in practice three minutes later. In short, the concert will take about two and a quarter hours. Roger Hodgson proved again tonight that he is the only true voice of Supertramp. The whole evening he is with excellent voice and at age 65 lost none of his energy. And what the setlist concerned, this was really different than in previous concerts.

Roger Hodgson in Koninklijk Theater Carré
Seen on Wednesday, September 2nd, 2015
Photos: Bert Treep